مدح و ولادت حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام
خـبر پیچـیده در عـالم که دُرّ ناب می‌آید نـگـیـن پـنـجـمِ آل کـسـا؛ اربـاب می‌آیـد در آغوشش گرفته فاطمه، یکریز پیغمبر برای بوسه بر لب‌های او بی‌تاب می‌آید چه تمرین می‌کند فطرس طریقِ دست‌بوسی را مگر شب تا سحر در چشم‌هایش خواب می‌آید! فقط مشتاق دیدار است و وعده داده بر بالَش که محض پَر گشودن بهترین اسباب می‌آید خدا قنداقه‌اش را با حریرِ کهکشان بسته برای خـواندنِ لالایی‌اش مهـتـاب می‌آید ملقّب شد به «ثاراللهْ»! قطعاً قبله و کعبه برای دیدنش با مسجد و محـراب می‌آید علی در سایۀ گهواره‌اش «والشّمس» میخواند وَ سـائـل با رعـایت کـردنِ آداب می‌آیـد یقیناً می‌رود با دست های پُر از این خانه کسی که بی‌ریا، با قصدِ دقّ الباب می‌آید به یاد تشنگی‌هایش می‌آید اشک از چشمم میان روضه مادامی که حرف از آب می‌آید! |